Ruhsuz Anne Vicdansız Baba

Her gün oturuyorum bırakıldığım parkta 

Bakıyorum dikkatle sel gibi akan insanlara

Kim olabilir acaba? Annem bunların arasında
Ah! Bir bulsam annemi, tanırım babamı da

Bir serçe öğretiyordu yavrusuna uçmayı
Hayatta kalabilmesi için kanat çırpmayı

Öğrensin çabuk diye kanatlarıyla vurdu
Beni ne annem ardı, ne de babam sordu

Kimse arayıp sormadı şimdiye kadar
Can dayanır mı hiç, bu nasıl vicdan?

İnsan olduğuma göre, herhalde annemde insan?
Değil onlar anne baba, benim için büyük düşman

Bir çocuk ağabey diyerek bana koştu
Tüm tüylerim o an diken diken oldu

Ne diyeceğimi şaşırdım, gözlerim yaşla doldu
Seveceğim ama sevemiyordum, bu nasıl duygu?

Hiç sevilmedim şimdiye kadar, hep acıdılar
Bayramdan bayrama gelip, hediye dağıttılar

Sanki insanlık görevini yaptılar
Değil bizleri, kendilerini avuttular

Hiçbir şeyi sevmiyorum, her şeye düşman
Göstermemiş sevgiyi, ne anan ne de baban

Bilmiyorum sevgi nasıl bir duygu Allah’ım?
Biliyorsun yok bu işte benim hiçbir günahım

Amca, teyze, diyemedim şimdiye dek kimseye
Dayı, hala sözcüklerini yasak ettim kendime

Ağabeylik kardeşlik nasıl olur bir bilebilsem
Alsam yanıma saatlerce okşasam sevsem

Annem'in babamın hergün öpsem elini
Görsem akrabalarımı bilsem dedemi ninemi

Bilmediğim duyguları yaşatmadınız bana hiç
Kimi yüzüme, kimi de der arkamda piç oğlu piç

Ey! Ruhsuz canavarlaşmış anne, baba
İnsana şeklen benzemek kurtarır mı sizi acaba

Ahirette sarılıp yakanıza tüm hakkımı alacağım
Ellerimle sizi ebedi Cehenneme ben atacağım

 

 

Bekir Özcan-Borborunbekir