Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) verilerine göre Kütahya’da doğum sayıları ve doğurganlık hızı son yıllarda dikkat çeken bir şekilde azaldı. 2019 yılında 5.747 olan doğum sayısı, 2023 yılında 4.641’e kadar gerilerken 2024 yılında sınırlı bir artışla 4.739 olarak kaydedildi. Ancak bu artış, genel düşüş eğilimini değiştirmeye yetmedi.
DOĞUM SAYILARI HER GEÇEN YIL DÜŞTÜ
2019’da doğan 5.747 bebeğin 2.931’i erkek, 2.816’sı kız olarak dünyaya gelirken; 2024’te doğan 4.739 bebeğin 2.406’sı erkek, 2.333’ü kız oldu. Altı yıllık süreçte toplam doğum sayısında yaklaşık bin kişilik bir azalma yaşandı.
DOĞURGANLIK HIZI NÜFUSU YENİLEME EŞİĞİNİN ALTINDA
Bu gerileme sadece doğum sayılarıyla sınırlı kalmadı. Toplam doğurganlık hızı da yıllar içinde düşüş gösterdi. 2019 yılında Kütahya’da bir kadının doğurganlık süresi boyunca dünyaya getirmesi beklenen ortalama çocuk sayısı 1.34 iken, bu rakam 2023’te 1.16’ya kadar düştü. 2024 yılında ise 1.24’e küçük bir yükseliş gözlendi. Ancak bu oran, Türkiye ortalaması olan 1.48’in ve nüfusun kendini yenileyebilmesi için gerekli olan 2.10’un oldukça altında kaldı.
Doğum yapan annelerden 2024 yılında 2. doğumunu gerçekleştirenlerin 1. doğumu arasındaki ortalama sürenin en uzun olduğu il, 2024 yılında 5,4 yıl ile Kırklareli oldu. Bu ili 5,3 yıl ile Çanakkale, 5,1 yıl ile Kütahya, Edirne, Uşak ve Bartın izledi.
Annenin 2. ile 1. doğumu arasındaki ortalama sürenin en kısa olduğu il, 2024 yılında 2,7 yıl ile Şanlıurfa oldu. Bu ili 2,9 yıl ile Şırnak, 3,0 yıl ile Ağrı ve Muş izledi.
UZMANLARDAN UYARI: NÜFUS YAŞLANIYOR
Uzmanlar, doğurganlık hızındaki bu düşüşün uzun vadede Kütahya’nın demografik yapısında yaşlanmaya ve genç nüfusun azalmasına yol açabileceği uyarısında bulunuyor. Özellikle kırsal bölgelerde genç nüfusun kentlere göç etmesiyle birlikte çocuk sahibi olma oranları da düşüyor. Bu durum hem ekonomik hem de sosyal açıdan gelecekte sorunlara yol açabilir.
GELECEĞİ PLANLAMAK ŞİMDİDEN GEREKİYOR
TÜİK verileri, Kütahya’da hem doğum sayılarının hem de doğurganlık hızının düşme eğiliminde olduğunu net bir şekilde ortaya koyuyor. Yetkililerin bu veriler doğrultusunda aileyi destekleyici politikalar geliştirmesi gerektiği ifade ediliyor.