Bazı maçlar vardır; skoru tabelada kalır…
Bazıları ise yıllarca kalpte taşınır, anlatıldıkça büyür, unutulmaz.
Cumartesi günü Dumlupınar Stadı’nda Eskişehirspor karşısında alınan 1-1’lik beraberlik, kağıt üzerinde sadece bir puan gibi görünebilir. Ama o statta olan biteni yaşayan herkes bilir ki Kütahya o gün bir puandan fazlasını kazandı. O gün Kütahyaspor, onurunu, inancını ve hiç bitmeyen umudunu kazandı.
Bölgesel Amatör Lig’den çıkılan ilk günden bu yana bu şehir her sezon aynı cümleyi kurdu:
“Bu yıl olacak.”
Olmadı…
Play-off’larda olmadı.
Finallerde olmadı.
Ama hiçbir zaman vazgeçilmedi.
2019–2020 sezonunda BAL’da 51 puanla başlayan yolculuk, 3. Lig’de yıllarca zirveye tutunarak sürdü.
62 puanlar…
66 puanlar…
65 puanlar…
Hep güçlüydük, hep iddialıydık, hep bir adım yakındık.
Ama şampiyonluk hep ertelendi.
Bu sezon ise bambaşka bir hikâye yazılıyor.
Karşıyaka’nın, Eskişehirspor’un, Altay’ın, Uşakspor’un olduğu; Süper Lig’i, Avrupa’yı görmüş armalarla dolu ağır bir grupta…
Baskının sert, yolun çetin olduğu bu ligde…
Lider Kütahyaspor var.
Eskişehirspor maçında Aykut Çift’in golüyle öne geçtiğimiz an, tribünlerde sadece bir gol sevinci yoktu.
O an, yılların birikmiş haykırışı vardı.
“Biz buradayız” diyen bir şehir vardı.
Evet, tartışmalı bir pozisyonla başlayan bir atak…
Evet, son bölümlerde gelen beraberlik golü…
Futbol bazen adil değil.
Ama tribünler adildi.
Dumlupınar Stadı adildi.
İğne atsan yere düşmeyecek bir kalabalık, 90 dakika boyunca tek bir an bile susmadı.
Maça giremeyen yüzlerce taraftar kapılarda kaldı.
Skor ne olursa olsun, takımını terk etmeyen bir şehir vardı orada.
Çünkü Kütahya artık sadece sonuç istemiyor.
Mücadele istiyor.
İnanç istiyor.
Terinin son damlasına kadar savaşan bir arma istiyor.
Ve bu takım, onu veriyor.
Şimdi önümüzde Bornova deplasmanı var.
Ardından Söke…
İlk devre bitecek, yol uzun.
Ama artık herkes şunu bilmeli:
Kütahyaspor bu ligin süsü değil.
Bu ligin lideridir.
Belki bu sezon da kolay olmayacak.
Belki yine canımız yanacak.
Ama bu takım, bu taraftar ve bu şehir bir gün mutlaka o son adımı atacak.
O gün geldiğinde;
Zafer Meydanı’nda, vazo etrafında şampiyonluğu kutlayan Kütahyalılar olacak.
Sevgi Yolu, caddeler, sokaklar mavi-lacivert bayraklarla dalgalanacak.
Çünkü bazı hikâyeler geç yazılır…
Ama en güzel onlar okunur.
